De verleidster

Je was niet te missen, de gehele bar leek om je heen te bewegen, om je heen te draaien alsof je een eigen soort zwaartekracht uitstraalde. Het was niet dat er niemand anders was dan jij, eerder dat niemand er toe deed. De gehele massa van mensen had zich vervormd tot één grote, grijze massa van identiteit loze gezichten. Ik kende je niet, had je tot die avond nooit eerder gezien, en toch wist ik meteen dat ik je nooit meer zou vergeten.

Ik hang wat sloom aan de bar, meegesleept door vrienden om een avond te gaan stappen maar eigenlijk niet in het juiste humeur ervoor. Af en toe verschijnen ze naast me, slepen me weer mee de dansvloer op, maar ik vlucht zo snel als ik kan weer weg. De bar is waar ik me meer op mijn gemak voel, het geeft me rust om het hout tegen mijn rug te voelen, om enige ruimte om me heen te hebben. Springende lichamen zo dichtbij is iets wat ik niet altijd prettig vind. Vanavond is kennelijk zo’n avond.
De vreemdelinge verschijnt uit het niets in mijn ooghoek, maakt haar aanwezigheid pas bekend als ze ineens een drankje voor mijn neus houdt. Onverwachts, plotseling, ik zal snel leren dat dat is hoe je bent. Ik heb nooit volledig kunnen doorzien wat je zou gaan doen. Net zomin ik voorzie hoe heftig de schok is als ik in die vriendelijke ogen kijk, vriendelijke ogen in een vrolijk gezicht met een grote glimlach. De wilde bos krullen omlijsten je gezicht perfect, maken het plaatje af. Je doet een stap dichterbij, om te zorgen dat ik je kan horen over de muziek heen. Het is muziek waar ik me ontspannen bij voel, jaren ’90 rock, maar zodra je dichterbij me staat voel ik de spanning terugkeren. Ik voel je lichaam iets tegen het mijne leunen, terwijl je handen zich om mijn oor vouwen. Het kost me moeite om je te verstaan, zo’n heftig effect heeft je nabijheid op me.
“Geen danser?” vraag je, het kost me even om te realiseren dat ik moet antwoorden.
“Niet vanavond,” schreeuw ik terug, mijn hoofd iets kerend om je aan te kunnen kijken. De brutale en ietwat uitdagende blik in je ogen ontneemt me haast de adem. Nog nooit heeft iemand zo’n heftig effect op me gehad, zeker niet iemand die ik helemaal niet ken. Nog nooit ben ik me zo bewust geweest van iemands gezicht, dichtbij het mijne.
“Gewoon meedoen,” schreeuw je. Ik voel je lichaam tegen het mijne, bewust, doelgericht. Verbaasd kijk ik je aan, niet begrijpend wat je wilt.

Je glimmende ogen stralen verlangen uit, dagen me uit. Ik voel je borsten tegen de mijne, nog voordat ik merk dat je iets naar voren buigt om je zachte lippen op de huid van mijn nek te drukken. Je proeft de gevoelige plek, haast kietelend zacht. Ik voel je adem tegen mijn huid, warm en een beetje vochtig. Ik zucht, kan het niet helpen om nog meer spanning te voelen
“Het duurde even voor ik op je af durfde te stappen, ik dacht dat je hier met iemand was,” hoor ik je zeggen. Een rilling loopt over mijn rug. Even weet ik niet wat ik moet doen, of ik hier wel op in moet gaan. Je lijkt mijn twijfel te voelen, gaat verder met het plagen van mijn nek, beweegt expres met je lichaam tegen het mijne om de spanning op te blijven bouwen. Je lippen leggen een weg af naar boven, tot je zacht in mijn oorlel kan bijten. Het is alsof je mijn knoppen beter kent dan ikzelf, alsof mijn lichaam en geest jouw instrument om te bespelen zijn. Een geluid van mijn kant laat niet lang op zich wachten, een zachte piep komt over mijn lippen.
“Wil je dit niet al sinds je binnenliep?” plaag je op fluisterende toon, waarna ik je lippen proef. Zachte, volle lippen tegen de mijne, je handen op mijn heupen. Gewillig kus ik je terug, opnieuw en opnieuw. Het is niet wild, zoals de rondspringende mensen om ons heen, het duurt zelfs een hele tijd voordat ik het puntje van je tong over mijn onderlip voel glijden. Gretig open ik mijn mond, voel je tong langs de mijne. Je handen strelen mijn zijden, zacht omhoog. De wereld bestaat niet meer, alleen jij nog. Verlangend grijp ik je billen, trek je tegen me aan, me vreselijk bewust van je lichaam, van de rondingen van je lichaam dat ik onhandig verken. Het lijkt je niet te storen dat we omringd worden door anderen, je handen glijden doelbewust onder mijn shirt, strelen mijn buik, en dan de aanzet van mijn borsten. Ineens trek je je terug, je lippen verdwijnen, je handen ook. Buiten adem kan ik alleen maar naar je staren. Je knipoogt.
“Bel me.”

 

 

 

More and different short stories, can be found through here.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Het zwarte goud

11/12/2017

Ingehaald

13/12/2017

error: Content is protected!!